wilgotność optymalna

(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), przy zagęszczeniu tego samego gruntu w jednakowy sposób i z jednakową energią uzyskuje się różne zagęszczenie, zależnie od wilgotności gruntu. W przypadku gruntów spoistych i niektórych gruntów niespoistych można znaleźć taką wilgotność, przy której uzyskuje się największe zagęszczenie. Wilgotność taką nazwano wilgotnością optymalną (wopt). Zależność pomiędzy gęstością objętościową szkieletu gruntowego (ρd) a wilgotnością przy stałej energii zagęszczania oraz metodę określania wilgotności optymalnej wopt, przy której uzyskuje się największe zagęszczenie gruntu (ρds) dla określonej energii opracował Proctor. Udowodnił, że maksymalne zagęszczenie jest tym większe, im większa jest energia zagęszczania, oraz że wartości wopt i ρds zależą od rodzaju gruntu. Do wyznaczania wilgotność optymalnej Proctor zaproponował próbę odtwarzającą technologiczny proces zagęszczania gruntu (na budowie). Próba ta polega na ubijaniu gruntu w znormalizowany sposób w pojemniku walcowym. Po zagęszczeniu kilku próbek tego samego gruntu o różnych wilgotnościach otrzymane wartości ρd nanosi się na wykres, z którego odczytuje się wopt odpowiadające maksymalnej gęstości szkieletu gruntowego ρdmax.