włókna łykowe

(uboczne użytkowanie lasu), Element budowy anatomicznej kory pełniący wraz z komórkami kamiennymi funkcję wzmacniającą. Obok rurek sitowych, komórek przyrurkowych oraz miękiszowych, włókna wchodzą w skład strefy łyka - najbardziej wewnętrznej warstwy kory. Ich długość wynosi około 1 mm, ściany są grube i zdrewniałe, a światło wewnętrzne słabo widoczne. Występują m. in. w łyku takich rodzajów drzew, jak: lipa, wiąz, dąb, klon, jesion, topola i wierzba. Szczególnie liczne i charakterystyczne są włókna łykowe w korze lipy. W przeszłości łyko lipowe używano z tego względu do celów technicznych - wyrobu mat, plecionek, koszyków i powrozów.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Malinowski E. 1978. Anatomia roślin. PWN, Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Antkowiak L. 1997. Wykorzystanie kory niektórych drzew i krzewów. Wyd. AR, Poznań. Barszcz A. 2014. Surowce leśne. Materiały do wykładów. ZULiD, UR Kraków. Grochowski W. 1990. Uboczna produkcja leśna. PWN, Warszawa.