zapach (wody)

(inżynieria leśna, hydrologia), cecha organoleptyczna oceniana głównie w analizach sanitarnych wody. Wody podziemne nie wykazują najczęściej żadnego zapachu. Ocenia się rodzaj zapachu (jakość) oraz jego intensywność (natężenie). Wrażenia węchowe zależą od indywidualnej wrażliwości osoby oceniającej, temperatury wody oraz ilości i jakości występujących w wodzie substancji. Przeprowadza się badania na zimno (symbol „z”) i na gorąco (symbol „g”), podgrzewając wodę do 60oC. Wyróżnia się 3 podstawowe grupy zapachów: zapachy roślinne (R), np. roślinny, ziemisty, trawiasty, kwiatowy, torfowy; zapachy gnilne (G), np. gnilny, stęchły, zbutwiały, siarkowodoru; zapachy specyficzne (S), np. fekalny, fenolu, rybi, nafty, benzyny. Natężenie z. określa się za pomocą umownej skali: 0 – brak zapachu 1 – zapach bardzo słaby 2 – zapach słaby 3 – zapach wyraźny 4 – zapach silny 5 – zapach bardzo silny Z. wody ocenia się zarówno w terenie, jak i w laboratorium. Wody przeznaczone do celów pitnych nie powinny wykazywać zapachów specyficznych ani gnilnych, najwyżej słaby roślinny. ang. odour

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Słownik hydrogeologiczny. Praca zbiorowa pod red. J. Dowgiałło, A. Kleczkowski, A. Macioszczyk, A. Rożkowski. PIG, Warszawa, 2002

Publikacje powiązane tematycznie

Dojlido J., 1995. Chemia wody. Wyd. Ekonomia i Środowisko. Białystok.

Macioszczyk A., 1987 - Hydrogeochemia. Wyd. Geol., Warszawa, 475 s.

Macioszczyk A., Dobrzyński D., 2002 - Hydrogeochemia strefy aktywnej wymiany wód podziemnych. Wyd. Nauk. PWN, Warszawa, 448 s.