zasoby nieodnawialne, nieodnawialne zasoby przyrody

(Ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), część zasobów naturalnych, których proces formowania został zakończony, a ich wielkość na Ziemi jest fizycznie skończona. Systematyczne korzystanie z nich prowadzi do ich wyczerpania. Raz użyte ulegają zniszczeniu i nie odtwarzają się w czasie właściwym ludzkiemu doświadczeniu. Zalicza się do nich surowce energetyczne (np. węgiel kamienny i brunatny, gaz ziemny, ropa naftowa, substancje rozszczepialne), zasoby mineralne, w tym surowce budowlane (np. piasek, żwir, kamień budowlany, gips, piaskowiec, marmur), surowce wykorzystywane w przemyśle chemicznym i rolniczym (np. sole potasu, azotu i fosforu, sól kamienna, wapienie) oraz rudy metali (np. żelaza, cynku, miedzi, glinu i inne). Można je podzielić na 2 grupy: możliwe do odzyskania (recyrkulacji) i niemożliwe do odzyskania. Do grupy zasobów ulegających recyrkulacji zalicza się np. metale. Niemożliwe do odzyskania są surowce energetyczne.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Łabno G. (2006): Ekologia. Słownik encyklopedyczny. Wydawnictwo Europa, Wrocław.

Publikacje powiązane tematycznie

Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.